Η Ευρώπη είναι γεμάτη με μια νέα προσδοκία – ότι τα αρνητικά επιτόκια θα μπορούσαν να είναι πολύ κοντά στη γωνία. Κατά τη διάρκεια συναντήσεων στα όρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Αγγλίας, τις τελευταίες μέρες, φήμες λένε πως οι αξιωματούχοι συζητούν τα πιθανά πλεονεκτήματα μιας τέτοιας πολιτικής.Αυτό είναι περισσότερο από ό,τι μια αδρανής φλυαρία, επίσης. Ο Mario Draghi, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανέφερε ότι αυτό το μήνα μια σημαντική μειοψηφία των μελών του συμβουλίου της ΕΚΤ ευνοεί τώρα μια περικοπή στο βασικό επιτόκιο της κεντρικής τράπεζας. Ήδη σε χαμηλά επίπεδα ρεκόρ, τα επιτόκια της ΕΚΤ ήταν η τελευταία περικοπή το καλοκαίρι, με την βασική πολιτική του επιτοκίου έως 0,75% και το ποσοστό των τόκων που καταβάλλονται για τα χρήματα που κατατίθενται στην τράπεζα να έχουν μειωθεί στο μηδέν.
Η ιδέα είναι ότι με την περαιτέρω περικοπή αυτών των ποσοστών– στην ουσία χρέωση των τραπεζών ώστε να αφήσουν τις καταθέσεις στην ΕΚΤ – οι δανειστές θα πρέπει να εμπνέονται να σταματήσουν την αποθησαύριση μετρητών και την έγχυση αυτών, αντί σε στάσιμες οικονομίες, τελικά στην επαναφόρτιση στο πλαίσιο της διαδικασίας ανάπτυξης.
Ο ίδιος ο “Super Mario” φαίνεται αμφίβολος, προειδοποιώντας ότι μια τέτοια κίνηση θα ρίξει την ευρωζώνη «σε μεγάλο βαθμό αχαρτογράφητων υδάτων». Έχει δίκιο ως ένα σημείο. Αλλά υπάρχουν μερικά χρήσιμα προηγούμενα εκτός ευρωζώνης εύχερα – στη Σουηδία, η οποία ενέκρινε την πολιτική πριν από λίγα χρόνια, και στη Δανία, η οποία έχει αρνητικές τιμές τώρα. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, η στρατηγική έχει σχέση με το νόμισμα και τις ανησυχίες του ξένου συναλλάγματος, όχι με τα οικονομικά κίνητρα.
Μια παρόμοια στάση έχουν λάβει τις τελευταίες εβδομάδες οι δύο μεγαλύτερες τράπεζες της Ελβετίας, αν και δε συμπεριλαμβάνεται η ελβετική κεντρική τράπεζα. Η Credit Suisse και η UBS άλλαξαν πορεία τόσο κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας των καταθέσεων από ορισμένους θεσμικούς πελάτες, κατηγορώντας τους, αντί να πληρώνουν τους τόκους – και πάλι, όμως, λόγω των ανησυχιών ότι οι εισροές μετρητών στο ασφαλές καταφύγιο του ελβετικού φράγκου θα τους αφήσει με πλεονάζοντα κεφάλαια σε τοπικό νόμισμα που θα τους είναι δύσκολο να αναπτύξουν.
Τι κι αν η ΕΚΤ, ή ακόμη και η Τράπεζα της Αγγλίας, είχαν μπει στον πειρασμό να υιοθετήσουν μια τέτοια πολιτική; Θα ήταν πραγματικά μια τόνωση δανεισμού;
Λαμβάνοντας υπόψη τις άλλες μεταβλητές στο χώρο εργασίας στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτό το πώς οι σουηδικοί όγκοι δανεισμού, για παράδειγμα, αντέδρασαν σε αρνητικές τιμές. Αλλά μια ματιά σε ένα τυπικό δανειστή, τη SEB, της οποίας ο δανεισμός μειώθηκε 16% μεταξύ του 2009, όταν τα ποσοστά έγιναν αρνητικά, και του 2010, είναι σχεδόν μια επικύρωση. Όπως ο ίδιος ο κ. Draghi παραδέχεται, η βασική αιτία του χαμηλού όγκου πίστωσης δεν είναι απαραίτητα η κακή παροχή αλλά η αδύναμη ζήτηση, με τους καταναλωτές νευρικούς και τις επιχειρήσεις επιφυλακτικές προς αποφυγή περιττών δαπανών.
Αν τα πιθανά θετικά είναι δύσκολο να αποδειχθούν, τα αρνητικά των αρνητικών ποσοστών δεν είναι, γεγονός που εξηγεί την αυξανόμενη νευρικότητα μεταξύ των ευρωπαϊκών τραπεζών σχετικά με την προοπτική.
Πρώτον, υπάρχει το βασικό θέμα της πρακτικής εφαρμογής – οι αξιωματούχοι ανησυχούν ότι μερικές τράπεζες μπορεί να λειτουργούν με ηλεκτρονικά συστήματα που απλά δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε αρνητικούς ρυθμούς.
Πιο ουσιαστικά, οι αρνητικοί ρυθμοί θα αποδυναμώσουν τα οικονομικά των τραπεζών σε ολόκληρη την ευρωζώνη σε μια εποχή που οι επενδυτές μόλις τώρα αρχίζουν να αισθάνονται ήσυχοι για την ανάκτηση της ‘υγείας’ τους. Την περασμένη εβδομάδα, οι επενδυτές υποδέχθηκαν εγκάρδια την περαιτέρω σταδιακή πρόοδο στις προσπάθειες των φορέων της πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης της ευρωζώνης, όταν οι υπουργοί Οικονομικών συμφώνησαν σε ένα βασικό στοιχείο της «τραπεζικής ένωσης» – να καταστεί η ΕΚΤ ο πρωταρχικός επόπτης του top 200 του τομέα των τραπεζών.
Τα αρνητικά επιτόκια θα πλήξουν τις τράπεζες από πολλές οπτικές γωνίες. Όπως είναι προφανές, αυτό θα βλάψει τα έσοδα από τόκους από την επιβολή τέλους για τις καταθέσεις της κεντρικής τράπεζας. Παρά το ισχύον ποσοστό 0 %, υπάρχουν ακόμα περισσότερα από € 200 δις σε καταθέσεις στην ΕΚΤ.
Περισσότερο επιβλαβώς, όμως, θα συρρικνωθούν τα περιθώρια κέρδους. Παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες μπορούν να μετακυλήσουν και μετακυλήουν τις μειώσεις των επιτοκίων στους καταθέτες, υπάρχει ένα όριο στο πόσο μακριά μπορούν να πάνε οι τράπεζες σε αρνητικό έδαφος με τους καταθέτες του κλάδου τους. Αντίθετα, οι τράπεζες συνήθως ενθαρρύνονται να μειώσουν τα επιτόκια δανεισμού αμέσως.
Σε μια εποχή που υπάρχει, πολύ σωστά, συνεχής ρυθμιστική πίεση στις τράπεζες να αυξήσουν τα επίπεδα του κεφαλαίου, θα ήταν παράλογο να εισαχθεί ένα μέτρο πολιτικής που θα έβλαπτε την κερδοφορία. Σε περίπτωση απουσίας της όρεξης των επενδυτών για νεοεκδιδόμενες μετοχές τραπεζών, τα αδιανέμητα κέρδη πρέπει να είναι μια βασική διαδρομή προς τους υψηλότερους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας. Η μόνη εναλλακτική λύση θα ήταν η περαιτέρω συρρίκνωση του ισολογισμού – λιγότερος δανεισμός, με άλλα λόγια: ακριβώς τα αποτέλεσμα που οι φορείς χάραξης πολιτικής υποτίθεται ότι επιθυμούν να αποφύγουν.
Το δυστυχές γεγονός είναι ότι κάθε χτύπημα σε αυτά τα ζωτικής σημασίας επιτοκιακά περιθώρια θα είναι περισσότερο έντονα σε μερικά από τα πιο ευάλωτα τμήματα της ευρωζώνης. Τόσο η Ιταλία όσο και η Ισπανία παραδοσιακά έχουν ως πηγή κεφάλαια πελατών μέσω των προϊόντων που εγγυώνται τιμές για ένα ή δύο χρόνια τη φορά, περιορίζοντας τα περιθώρια ελιγμών τους και εντείνοντας τη συμπίεση των περιθωρίων. Η ΕΚΤ θα πρέπει να προσέξει.
Αφήστε μια απάντηση