Άλλη μια συνάντηση διήρκεσε μέχρι αργά τη νύχτα στις Βρυξέλλες, αν και λιγότερο χαώδης από την περασμένη εβδομάδα. Το eurogroup ανακοίνωσε ότι είχε καταφέρει να αθροίσει μερικούς αριθμούς σε ένα υπολογιστικό φύλλο που μοιράστηκε και να συμφωνήσει σε μια μείωση του χρέους για την Ελλάδα.Το ΔΝΤ, το οποίο έψαχνε εναγωνίως τρόπο να καλύψει την ανάγκη των άλλων δύο μελών της τρόικας όσον αφορά στο κενό χρηματοδότησης στην Ελλάδα, ήταν φανερά ικανοποιημένο, ακόμα κι όταν το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είχε προβλεφθεί στο 124% το 2020 και όχι στο 120%, με το οποίο το Ταμείο είχε προφανώς συνταχθεί ως μια κόκκινη γραμμή πριν από δύο εβδομάδες.
Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρθηκε μετά από την ασαφή συνεδρίαση του eurogroup της περασμένης εβδομάδας, το Ταμείο είχε ήδη υποχωρήσει από το στόχο του 120% σε αντάλλαγμα με μια μεγαλύτερη μείωση στα επόμενα χρόνια. Αυτό δείχνει ότι μάλλον δεν ήταν μια καλή ιδέα να γίνει μια φασαρία γύρω από το ποιος φαίνεται στην πρώτη θέση, καθώς τώρα φαίνεται ότι, για πολλοστή φορά, το ΔΝΤ έδωσε τη συγκατάθεσή του για μια συμφωνία με την οποία δεν ήταν ικανοποιημένο.
Φυσικά, αυτή είναι η κρίση της ευρωζώνης και τα πράγματα δεν είναι ακόμη τόσο απλά. Ας αφήσουμε κατά μέρος το ζήτημα του κατά πόσον η συμφωνία αυτή θα κάνει πραγματικά το χρέος στην Ελλάδα βιώσιμο, μεσοπρόθεσμα, – ορισμένοι το πιστεύουν, αλλά εξαρτάται από την Ελλάδα να επιτύχει κάποιο εξαιρετικά φιλόδοξο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα και τους στόχους της ανάπτυξης. Σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, υπάρχει και το θέμα της επαναγοράς μέρους του χρέους της συμφωνίας χρηματοδότησης με την οποία η ευρωζώνη αγοράζει κάποια από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που εξακολουθούν να βρίσκονται στα χέρια του ιδιωτικού τομέα.
Το ΔΝΤ έκανε τη συμφωνία του με τη συμφωνία της Δευτέρας (και ως εκ τούτου της εκταμίευσης της επόμενης δόσης των δανείων διάσωσης προς την Ελλάδα) εξαρτόμενο από το αν η επαναγορά του χρέους προηγουμένως θα έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία. Ωστόσο, όπως ο Gabriel Sterne της χρηματιστηριακής Exotix εξήγησε χθες, υπάρχει ένα περίπλοκο παιχνίδι για να παιχτεί σύμφωνα με το οποίο αρκετοί ιδιωτικού τομέα κάτοχοι του χρέους στην Ελλάδα έχουν να προσφέρουν τα ομόλογα τους προς πώληση ώστε να μειωθεί το συνολικό βάρος του χρέους, χωρίς η τιμή να αυξηθεί τόσο υψηλά ώστε να γίνει απαγορευτικά δαπανηρή για τις ευρωπαϊκές αρχές που θα τα επαναγοράσουν.
Όπως καταλήγει το Sterne:
Η πολυσυζητημένη ελληνική απόφαση εξαγοράς είναι πολύπλοκη, αντάξια των δεκάδων θεωρητικών του παιχνιδιού που έχουν μέχρι στιγμής κερδίσει το Νόμπελ Οικονομίας.
Με άλλα λόγια, υπάρχουν περισσότερα κινούμενα μέρη από ποτέ – η ελληνική κυβέρνηση, η ευρωζώνη, το ΔΝΤ και οι ιδιώτες ομολογιούχοι – που όλα πρέπει να αλληλεπιδρούν ομαλά ώστε να μετατρέψουν αυτή την τελευταία συμφωνία από ένα δελτίο τύπου σε πραγματικότητα.
Πράγματι, όταν η Christine Lagarde του ΔΝΤ ανακοίνωσε τη σύμφωνη γνώμη της με τη συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα, για πρώτη φορά είπε ότι όλα εξαρτώνται από την επαναγορά του χρέους και στη συνέχεια είπε ότι δεν μπορούσε να συζητήσει την επαναγορά του χρέους σε περίπτωση που θίγονται οι διαδικασίες. Όπως ο Alessandro Leipold του Συμβουλίου think-tank της Λισαβόνας, δήλωσε, στο Tweet της βραδιάς:
@ALeipold Όχι κεφάλαια του ΔΝΤ στην Ελλάδα για επαναγορά. #Η Lagarde προσθέτει: Όσο λιγότερο μιλάμε για την επαναγορά, τόσο καλύτερη είναι η τιμολόγηση. Α, εντάξει.
Καθώς οι συναντήσεις του eurogroup προχωρούν (συνήθως άσχημα), αυτό ήταν κάπως παραγωγικό. Αλλά μια οριστική λύση για την Ελλάδα; Όχι.
Αφήστε μια απάντηση